Türkiye, kavunun anavatanı olarak gösterilen alanın içerisinde yer alması dolayısıyla birçok farklı yöresel genotipe sahiptir. Aynı zamanda yüzyıllar içerisinde Anadolu topraklarındaki göçler, ticaret yollarının kesişme yeri olması gibi nedenler de diversifikasyon üzerinde rol oynamış; kavunun yabancı döllenen bir bitki türü olması, genetik açılımın çoğalması ve çok farklı tipler oluşmasında etkili olmuştur. Doğal seleksiyon, farklı ekolojilerde değişik özelliklerin öne çıkmasına izin vermiş ve yaşayabilme yeteneğine sahip olan bitkiler kendi aralarında döllenerek yöresel stres koşullarına toleransı yüksek aksesyonların ortaya çıkmasını sağlamıştır. Kavunda yapmış olduğumuz stres çalışmalarında Türkiye’de değişik yörelerde yetiştirilen yerli kavunların bir kısmı incelenmiştir. İncelenen yöresel aksesyonlar arasında tuza toleransı diğerlerine göre yüksek olan genotipler belirlenmiştir. Bu bildiride Tuz Gölü çevresinde yetiştirilen yöresel Koçhisar kavunu, Van, Van-Şemame, ve Mardin ilinde yetiştirilen Midyat ve Kızıltepe kavunu gibi bazı genotiplere dikkat çekilmiştir. Bu genotiplerin agronomik özelliklerinin iyileştirilmesi ve tuzlu koşullara toleransı yüksek yeni çeşitlerin geliştirilmesi, gen 

kaynaklarımızın değerlendirilmesi açısından önem taşımaktadır.