Uzun yılların bilimsel mirası, bugün artık kesine yakın bir açıklıkla, insanın da, içinde yaşadığı evrenin de yalınkat olmadığını ortaya koymuştur. Gerçekten de, uzaktan bakıldığında, ilişkisiz ve basite indirgenebilir görünen varlıklar, konular, olaylar ve olguların, zihin dikkatle kendilerine yöneltildiğinde, birbirleriyle ilintili birimlerce oluşan karmaşık bütünler oldukları görülür. İnsan, gündelik yaşamında, en yalın görünümlü durumlarda bile bunun böyle olduğunu deneyimler. Bu nedenle, kimi yazarlar dış dünyanın göstergelerle dolu olduğunu dillendirir, insanın bir göstergeler ormanı’ında (Rancière 2010) yaşadığını vurgular. Bu ormanda (anlama götüren) yolları bulabilmek için, insan artık göstergeleri bir homo silvanus (orman insanı) olarak değil, bu işin hakkını verme gizilgücü bulunan, bir homo semioticus (gösterge insanı) olarak okur, çözümler (Rifat 1996). Elbette, bu tür okumaya her zaman metindışı varlıklar konu olmaz. Metinlerin kendisi de gösterge okuyan insanın ilgi alanına girer. Bu çalışma, bu türden bir okuma çabasının ürünüdür. İncelemeye konu olan metin Sait Faik Abasıyanık’ın ilk dönem öykülerinden birisi olan Semaver adlı öyküdür. Çalışma, Greimas’ın eyleyenler örnekçesini temel almaktadır (Yücel 1999, Kıran & Kıran 2011).  Bu bağlamda, çalışma, göstergebilimsel bir okuma ediminde ilk işlem basamaklarından birisi olan kesitleme ile başlamış, etkili bir çözümleme yapabilmek için, metin anlatı kişileri, anlatı zamanı ve anlatı uzamındaki değişimler temel alınarak beş ana kesite ayrılmıştır. Bu kesitlerde, söylem ve anlatı düzeylerinde incelemeler yapılmış, her kesitin anlatı izlencesi belirlenmiştir. “Mutlu birlikteliğin sürdürülmesi” olarak adlandırılabilecek bir temel anlatı izlencesi sunan öyküdeki derin anlam yapısı ikinci kesitte düzenlenmiştir. Bu yapı ikili karşıtlıklar biçiminde göze çarpmaktadır: sıcaklık-soğukluk, doğallık-yapaylık ve sertlik-yumuşaklık. Birbirleriyle bağlantılı olan bu karşıtlıklar anlatı kişileri, anlatı zamanı ve anlatı uzamına değgin verilerle desteklenmiştir.