Hz. Ali’nin halifeliği süresince Müslümanlar arasında güç mücadelesi, iç karışıklıklara yol açmıştı. Dördüncü halife Hz. Ali’nin katledilmesiyle birlikte, din anlayışı Emevî siyasi otoritesinin güdümünde kurumsallaşmaya evirildi. Emevîlerin baskıcı siyasi iradesi, kuruluş aşamasında ve sonrasında otoritesini sağlamlaştırmak ve güçlendirmek saikiyle dinî kurumlara müracaat etti. Siyasi otorite, dinî meşruiyet aracı olarak Kur’an’dan ayetler ve mevzu hadisler temelinde ortaya koyulan fetvaları kullandı. Kur’an ayetleri genellikle itikadi meşruiyet aracı olarak kullanılırken mevzu hadisler Emevîlerin kuruluş safhasında otoriteyi sağlamlaştırmak amacına matuftu. Siyasi otorite ekseriyetle mali açıdan ihtiyaç sahibi olan ulemadan kimselere makam ve maddi destek vererek tahakkümü altına aldı. Akabinde otoritenin yanında konumlanan söz konusu alimler, fetva vermek suretiyle dinî meşruiyeti görünürde sağladı. Burada bir taraftan fetva kurumu resmileşmeye doğru giderken diğer taraftan siyasi iradenin hukuka etkileri kalıcı olma yolunda seyretti. Hiyel diğer bir tabirle hile-i şer‘iyye örneği teşkil eden eymânü’l-bey‘a veya el-bey‘atü’l-Haccâciyye ile mühtedi zimmiden cizye alınmaya devem edilmesi uygulamalarına ve evlilikte kefâet kurumuna bu dönemde rastlanmaktadır.
During the khilafat of Ali, the fourth caliph of Islam, power struggle among Muslims led to an internal turmoil. With the murder of Ali, the understanding of religion underwent into a process of institutionalization under the guidance of Umayyad political authority. The oppressive political will of the Umayyads appealed to religious institutions with the aim of consolidating and strengthening their authority during and after the establishment. The political authority used fatwas based on verses from the Qur’an and fabricated (mevzu) hadiths as a means of religious legitimacy. While the verses of the Qur’an were generally used as a means of legitimacy, fabricated hadiths were aimed at consolidating the authority of the Umayyads during their establishment. The political authority dominated the ulama, who were mostly in financial need, by giving them authority and financially supporting them. Subsequently, the scholars in question, who positioned themselves on the side of the authority, provided a seemingly religious legitimacy by issuing fatwas. Here, while the institution of fatwa was in the course of officialization, on the other hand, the effects of political will on the law were perpetuated. Hiyel, in other words, the practices of eymânü’l-bey‘a or el-bey‘atü’l-Haccâciyye, which is an example of hile-i şer‘iyye, and the practice of continuing to take the jizya from the convert dhimmi and the institution of kefâet in marriage are encountered in this period.
