Otoakustik emisyonlar (OAE' lar), kulak kanalında kaydedilebilen ve koklear aktiviteyi yansıttığı düşünülen zayıf sinyallerdir. OAE’ lar ilk olarak 1978'de David Kemp tarafından tanımlanmış ve o zamandan beri OAE' lar işitme kaybı için bir tarama testi haline gelmiştir. Nadiren OAE testlerinin yapılması için sedasyon veya genel anestezi gerekebilir. Anesteziklerin hem hemodinamiyi etkileyerek hem de farmakolojik etkiler ile OAE eşiklerini düşürdüğü veya arttırdığı bildirilmiştir. Çalışmalarda izofluranın iki farklı etkisi gözlenmektedir. İzofluran hem periferik hem de merkezi işitsel sistemler üzerinde zararlı etkilere sahip olabilir, ancak izofluran ayrıca dış tüy hücresi (OHC) amplifikasyonunu güçlendirerek veya gürültüye bağlı işitmeye karşı koruma sağlayarak işitsel işlevi iyileştirebilir. Bu derlemede çeşitli anestezik ajanların otoakustik emisyonlar üzerindeki etkileri değerlendirilmiştir.
Otoacoustic emissions (OAEs) are weak signals that can be recorded in the ear canal and are considered to reflect cochlear activity. OAEs were first described by David Kemp in 1978, and since that time, OAEs have become a standardpart of the diagnostic test battery and a screening for hearing loss. Rarely, sedation or general anesthesia may be required for the performance of the OAE tests. Anesthetics were reported to decrease or increase the OAE thresholds both by hemodynamic effect and by pharmacological properties. Two different effects of isoflurane are observed in the studies. Isoflurane can have deleterious effects on both the peripheral and central auditory systems, but isoflurane can also may improve auditory function by enhancing outer hair cell (OHC) amplification or by protecting against noise-induced hearing. In this review, the effects of various anesthetic agents on otoacoustic emissions were evaluated.
