Yükseköğretim Kurumları Destekli Proje, 2019 - 2021
Mesafelerin
hızla yaklaştığı ve kültürlerin her zamankinden daha fazla kesiştiği bir
dünyada, bir yabancı dilin, özellikle de evrensel bir dilin gerekliliği
yadsınamaz bir gerçektir. Ülkeler arasındaki ekonomik, politik, kültürel ve
sosyolojik ilişkiler artık geçmişe göre daha güçlü ve daha önemlidir.
İnternetin ve beraberindeki Web 2.0 teknolojilerinin yaygın kullanımı son
yıllarda yabancı dillerin önemini artırmıştır. Öğretmenlerin, öğrencileri
sınıfta yaptıkları pek çok etkinliğe kolayca dahil edilebilen ve öğrencilerin
eğitim hayatını kolaylaştıracak bu araçları kullanmaya teşvik etmeleri
beklenmektedir. Bu nedenle, bu çalışma İngilizce öğretmenlerin Web 2.0 araçlarını
kullanımına yönelik öz-yeterlilik inançları, tutumları ve kullanım sıklığını
incelemiştir. Bu çalışma aynı zamanda Web 2.0 araçlarının entegrasyonunu
etkileyen demografik değişkenleri de incelemeyi amaçlamaktadır.
Çalışma,
karma bir yöntem tasarımı gerçekleştirmiş; nicel ve nitel veriler iki aşamada
toplanmıştır. Çalışma verileri Diyarbakır ilinde bulunan 183 farklı devlet
okulunda çalışan gönüllü İngilizce öğretmenlerden toplanmıştır. Nicel veriler
demografik bilgiler, Web 2.0 Araçları Entegrasyon Aracı (W2TII) ve Web 2.0 Araçları
Entegrasyon Öz-Yeterlik Aracı (WTISEI) (Pan ve Franklin, 2011), Tutumları
Ölçmek için Ayrıştırılmış Planlanan Davranış Teorisi (DTPB) Modeli (Hartshorne
ve Ajjan, 2008) içeren dört bölümden oluşan bir anket aracılığıyla
toplanmıştır. Farah (2011) tarafından geliştirilen bir dizi yarı
yapılandırılmış görüşme sorusu, ilk aşamada ankete katılan 10 gönüllü İngilizce
öğretmeninden dikkate değer detaylı veri toplamak için kullanılmıştır. Veriler
SPSS 24.0 programı ve içerik analizi ile analiz edilmiştir.
Bulgular,
katılımcıların genel olarak Web 2.0 araçlarını kullanım sıklıklarının orta
düzeyde olduğunu ortaya koymuştur. Sonuçlar ayrıca, İngilizce öğretmenlerinin
öz-yeterlik inançları, tutumları ve Web 2.0 araçları kullanımı arasında
demografik değişkenlere göre anlamlı bir fark olmadığını ortaya koymuştur.
Bununla birlikte, 21 ila 24 yaşları arasındaki katılımcılar Podcast ve Sosyal
Ağ Sitelerinin kullanımına yönelik daha yüksek öz-yeterliliğe sahipken, 40 yaş
ve üstü katılımcılar göreceli olarak düşük öz-yeterlik seviyesine sahiptiler.
Ayrıca the FATIH Projesi ve İnteraktif Beyaz Tahta hizmetiçi öğretmen
eğitimlerine katılan İngilizce öğretmenleri, Web 2.0 araçları kullanımına
yönelik olumlu tutumlara sahipken, EBA ve DynEd eğitimlerine katılan İngilizce
öğretmenleri Web 2.0 araçlarına yönelik olumlu tutum göstermemiştir. Web 2.0 araçları
ve İngilizce öğretmenlerinin Web 2.0 araçlarını kullanmadaki öz-yeterlik
ortalamaları karşılaştırıldığında, sonuçlar katılımcıların Web 2.0 araçlarını
kullanma konusundaki güvenlerinin bu araçların orta düzeyde kullanımı ile
uyuşmadığını ortaya koymuştur. Sonuçlar, İngilizce öğretmenlerinin Web 2.0 araçlarına
yönelik öz-yeterlikleri ile tutumları arasında anlamlı bir fark olduğunu ortaya
koymuştur.
Bulgular
ışığı altında, çalışmanın İngilizce öğretmenlerinin Web 2.0 araçlarına yönelik
öz-yeterlik inançları, kullanım sıklıkları ve tutumları konusunda farkındalık
yaratmaya yardımcı olarak İngilizce öğretmen eğitimi programlarına ve hizmet
içi öğretmen eğitimlerine katkıda bulunabileceği sonucuna varılabilir.
Anahtar Kelimeler:
Web 2.0 araçları, öz-yeterlik inançları, İngilizce öğretmenleri, tutumlar,
İngilizce öğretimi